Πτώση...

Ακροβατώντας ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα...
το ξέρω μάτια μου πως κάποια στιγμή θα πέσεις...
Δεν φοβάμαι την πτώση σου....
Φοβάμαι ότι δεν θα είμαι εκεί να σε πιάσω...

Ο κύκλος… Φαύλος… part II

Μοναξιά. Φοβίζει στην σκέψη.. Τρομάζει στην πράξη.. Τρομοκρατεί στην επιβίωση της.. Μια λέξη.. και όμως.. τόσα πολλά να πει..

Και ο κόσμος τι κάνει για να μην μπει σε αυτό το μοναχικό trip; Βγαίνει έξω.. διασκεδάζει, γλεντάει… είναι σε μια μόνιμη εγρήγορση 24 ώρες το 24 ώρο.. Ακόμα και στον ύπνο του, όταν θα ξαπλώσει μόνος στο κρεβάτι του… θα πάρει το μαξιλάρι του αγκαλιά…

Άλλοι προσπαθούν να βρουν κάτι πιο σταθερό.. Μία σχέση ας πούμε..
(Αλλά.. πως γίνετε να είναι κάτι το σταθερό, όταν ξεκινάει σαν εφήμερο..; Πότε παύει στο μυαλό μας να είναι μια σχέση που περνάμε καλά τον ελεύθερο χρόνο μας και αποκτά όλες τις βάσεις και τα θεμέλια μιας σταθερής σχέσης που σε κάνει να νιώθεις σιγουριά και ασφάλεια;;; Εμένα πάντως μου φαίνεται λίγο γελοία σαν διαδικασία… να ακούω ότι αναζητούν το « σταθερό», αλλά φοβούνται ταυτόχρονα την δέσμευση.. )

Άλλοι πάλι ουτοπικά απομονώνουν την μοναξιά, αφού γίνονται δεκτοί σε ένα ευρύ κοινωνικό σύνολο.. χωρίς ταμπέλα.. Γεμίζουν την ζωή τους με νόημα.. με λόγο να «ζουν»! Αυτοί και καλά, «Έχουν σκοπό..»! Και αναμεταξύ μας φιλαράκια μου… αυτός ο σκοπός είναι μια έννοια που έχει υιοθετηθεί από αυτούς που ουσιαστικά δεν έχουν.. και ούτε σκοπεύουν να έχουν ουσιαστικό σκοπό στην ζωή τους για κάτι!

Όλα αυτά όμως γιατί γίνονται εν τέλει;

Έχουμε ανάγκη να θεωρούμε ότι «ζούμε», ότι ρουφάμε την ζωή, γεμίζουμε μπαταρίες και ατενίζουμε το μέλλον με σιγουριά… ότι υπάρχει μια «χ» προοπτική μπροστά μας…
Τι σου είναι τελικά το flash που θα φάει το μυαλό σου…
Ξαφνικά λοιπόν όλα αποκτούν νόημα και εσύ… ναι-ναι εσύ που διαβάζεις αυτά που γράφω… δουλεύεις για κάποιο απώτερο σκοπό, για κάτι που πιστεύεις μέσα σου πως θα σου αλλάξει τα δεδομένα της μέχρι τώρα ζωής σου. Κοινωνικοποίησε, συναναστρέφεσαι με άτομα ιδίας, μεγαλύτερης ή και μικρότερης ακόμα ηλικίας νομίζοντας πως έτσι βελτιώνεις την οπτική σου… Το θέμα είναι όμως σε ποια γωνία στέκεσαι… η θέαση των πραγμάτων γύρω σου είναι από την σωστή οπτική;;;;

Και αφού έχεις φάει αυτό φλασακι που λέγαμε παραπάνω, κάθε τι κοινό, φαντάζει καινούργιο και συνάμα ενδιαφέρον μέσα στην ουτοπική ζωή σου! Αυτό σε κάνει βέβαια πιο ζωντανό, πιο φιλόδοξο.. Αποδεκτό από ένα ευρύ κοινωνικό σύνολο, αναγνωρίσιμο!
Και εδώ έρχεται το ατού των παραπάνω…. η αυτοϊκανοποίηση!

Πόσο ειρωνικό είναι αλήθεια, η κοινή αποδοχή και αυτοϊκανοποίηση να είναι το αντίδοτο της μοναξιάς;;; Τι γίνεται κάθε βράδυ που όλο αυτό το καλοστημένο σκηνικό… όλα αυτά τα «κοινά» αρχίζουν σιγά –σιγά και λιγοστεύουν και η μέρα φτάνει στο τέλος της; Οι ρυθμοί πέφτουν και όλα είναι έτοιμα να δώσουν την θέση τους σε αυτά που έρχονται…

Και τότε είναι που νοιώθεις τόσο άδειος, τόσο κενός.. τόσο μόνος.. γιατί αυτά που έφυγαν δεν ξέρεις αν είσαι ικανός να τα δεις σε αυτά που έρχονται.. και μένεις μόνος.. και νοιώθεις ξένος..
Ο κύκλος… Φαύλος…

Ο κύκλος… Φαύλος…

Διπλωμάτες αισθηματίες που χάνουν τα όρια και γελοιοποιούνται απέναντι στο ίδιο τους το εγώ… Πόσο ρηχοί μπορεί να είναι οι άνθρωποι; Έχουν στήσει το καρτέρι τους και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, να γραπώσουν την αδυναμία σου… όταν είσαι ευάλωτος και όταν θα είναι σίγουροι ότι θα σε πονέσουν….

Θεμιτό; Ποιος ξέρει… ο σκοπός λένε αγιάζει τα μέσα… Ορισμένοι το ονομάζουν διπλωματία όλο αυτό… με αυτό το μέσο, μπορεί ο καθένας να εξυπηρετεί τους σκοπούς του χωρίς να αποκαλύπτει το «εγώ» του…

Αθώο; Δεν θα το έλεγα… Εύθραυστο σίγουρα όμως.. Μετά ξέρετε τι ακολουθεί; Η αδιαφορία… Η απόρριψη… Ποιος αντέχει αυτά τα συναισθήματα; Θίγουν, Τρομάζουν και Φοβίζουν… Τουλάχιστον εμένα… Μόνο η ιδέα ότι θα νιώσω έτσι με κάνει να ανατριχιάζω. Μετά τι ακολουθεί; Μια καινούργια αρχή… μια θετική σκέψη ότι τα καλύτερα… έρχονται….

Κάθε αρχή όμως έχει και ένα τέλος… Ή μήπως κάθε ένα τέλος και μία αρχή;;
Και αν είναι έτσι τότε, μήπως το διάστημα μεταξύ αυτών των δύο είναι ένας φαύλος κύκλος που αναλωνόμαστε μέσα σε σκέψεις, λέξεις, καταστάσεις και συναισθήματα και πάντα μα πάντα με διαφορετικά πρόσωπα;;

Και να μια εδώ κλειδωμένη στις σκέψεις μου, στον παραλογισμό μου… περιμένοντας ένα μαγικό ραβδάκι να με απαλλάξει από αυτό το τεράστιο φορτίο… Πως μπορώ να τα βγάλω όλα από μέσα μου; Πώς θα γίνει να εκφραστώ με τις σωστές λέξεις; Με ποιον να μοιραστώ και τι; Τι θα πονέσει λιγότερο; Έχει χαθεί το κλειδί… έχει σκουριάσει η κλειδαριά… έχω ανάγκη να τα αφήσω ελεύθερα όλα αυτά… Έχω κουραστεί να ματώνω και πονάω την καρδιά μου, την ψυχή μου με τα ίδια μου τα χέρια… Πόσο ανάγκη έχω να νιώσω απελευθερωμένη από αυτά τα δεσμά, να νιώσω ανάλαφρη, να νιώσω ότι δεν πονάω άλλο πια… Όλα αυτά με κρατάνε πίσω και εγώ θέλω να προχωρήσω μπροστά και δεν θέλω κανένας να με σταματήσει σε αυτή την τρελή πορεία!

Μονολογώ ναι το ξέρω… εκφωνήτρια και ακροάτρια του δικού μου ιερού μονολόγου… κάθε τι που σκέφτομαι και με πονάει είναι ακόμα μια σταγόνα από αίμα, ένα δάκρυ της πληγωμένης μου ψυχής…Το ίδιο συναίσθημα.. οι ίδιες κουβέντες.. ο ίδιος πόνος.. για ακόμα μια φορά, ήρωας για κάποιους, για μένα.. ακόμα μία φορά οι ίδιες αναμνήσεις που στοιχειώνουν μέσα μου.. Τα πρόσωπα… διαφορετικά.. Ο κύκλος… Φαύλος…

Γυμνή και ευάλωτη στέκομαι σε κοινή θέα, αδιάκριτα μάτια εξερευνούν το πρόσωπο μου… πάντα με πρόδιδε, ποτέ μου δεν μπόρεσα να κρύψω από τα μάτια μου την αλήθεια… Εκτίθεμαι… το ξέρω! «Τι έχεις;» θα σε ρωτήσουν από ενδιαφέρον… τι να τους πεις; Θα με περάσουν για τρελή… θα βρω κάτι να πω για να αποφύγω το ξεβράκωμα του «εγώ» μου… και λογικά θα αποφύγω και αυτή την μπόρα… Αυτές τις στιγμές μισώ τον καθρέπτη της ψυχής μου… Πέφτει για λίγο η μάσκα… Θα γελάσω, θα ελιχθώ και θα την ξαναβάλω…

Υποκρισία; Ένα ατού που έχουν οι άνθρωποι γύρω μου.. Που το μοιράζουν άπλετα εν αγνοία τους.. πολλοί δεν ξέρουν τι σημαίνει.. άλλοι πάλι νομίζουν ότι είναι μία μορφή διπλωματίας.. και όμως.. απέχουν.. είναι πολύ εύθραυστες αυτές οι δύο έννοιες.. η διαφορά τους είναι μια λεπτή κλωστή.. που εύκολα σπάει.. και τότε επικρατεί σύγχυση..

Που καταλήγουμε όμως; Είναι πια υποχρεωτικό να φοράς μάσκα.. να κρύβεσαι δηλαδή από τους άλλους.. όχι γιατί έτσι πρέπει.. αλλά γιατί με το να είσαι αληθινός γίνεσαι ξαφνικά ο δακτυλοδεικτούμενος.. Πια οι άνθρωποι έχουν ενσωματώσει την δικιά τους μάσκα στην καθημερινότητα τους.. Δεν μπορούν διαφορετικά, δεν θα έχουν μετά τι να προβάλουν.. και η μοναξιά για πολλούς δεν είναι και η καλύτερη επιλογή… Θέλουν ένα πρότυπο, μια ταμπέλα.. κάτι να τους κάνει αναγνωρίσιμους.. αποδεκτούς από τα κοινά.. Αυτήν την μάσκα…

Μια μάσκα που εκτίθεται σαν σε διαγωνισμό μαζί με τις άλλες μάσκες, γύρω σου, για την καλύτερη προβολή, για τα καλύτερα «έχω», η μάλλον «είμαι».. Μια μάσκα της οποίας η ομορφιά δεν την συγκρίνεις.. Δεν θες.. δεν μπορείς.. Δεν διανοείσαι.. Απόρριψη.. Την αντέχεις..;;

Τι γίνετε όμως όταν μέσα την τόση υποκρισία είναι εκείνο το συναίσθημα, εκείνο το νεύμα που σου θυμίζει πως και εσύ κάποτε ήσουν αληθινός; Πώς κάποτε η ειλικρίνεια ήταν ο γνώμονας σου για όλα τα πράγματα στην ζωή; Τι γίνετε όταν μια τέτοια σκέψη ξυπνάει συναισθήματα που είχαν χαθεί κάτω από την υποκριτική ομορφιά της δικής σου μάσκας..;

Τι γίνετε όταν μπροστά σε όλα αυτά σκύβεις το κεφάλι και η «λεπτή κλωστή» που κράταγε την μάσκα σπάει..; Εκτέθηκες πάλι… αποξενώθηκες… προδόθηκες και έμεινες μόνος…Τα συναισθήματα, ίδια.. οι σκέψεις εφάμιλλες.. οι «μάσκες» διαφορετικές.. Για ακόμα μια φορά… Ο κύκλος… Φαύλος…